امامزاده سید سلیمان بن موسی بن جعفر در فخرآباد مشگین شهر تنها امامزاده در این جلگه میباشد که دارای شجره نامه و علائم و آثاری است که مورخان و تاریخ نویسان و محققان از منطقه نامی از او برده و یادی کرده اند

شرح حال امامزاده سید سلیمان
آرامگاه مطهر امام زاده سید سلیمان (ع) در شهر فخرآباد قرار دارد و نوزدهمین فرزند ذکور حضرت امام موسی کاظم (ع) است و با امام هشتم برادر و ازیک مادر متولد شده اند.از قدیم الایام عده ای از اهالی از وجود شجره نامه مکتوب در پوست آهو در نزد یکی از سادات محلی خبر می دهند در حال حاضر شجره نامه حضرت سید سلیمان (ع) با همکاری و مساعدت حضرت آیت اله بهرالعلوم از استان مقدس امام رضا(ع) تحویل و در یک قاب در حرم امام زاده نصب گردیده است. معمرین و معتمدین محل چنین اظهار میدارند که امامزاده مزبور بنای حضرت سید سلیمان (ع) فرزند امام موسی کاظم (ع)امام هفتم شیعیان است. که در دوران خلافت عباسی پس از به شهادت رسیدن امام موسی کاظم(ع) امام هفتم شیعیان بدست ماموران هارون الرشید فرزند آن امام بزرگوار شدیدا تحت تعقیب و آزار و ازیت ما موران خلیفهی عباسی قرار گرفتند و در نتیجه حضرت سید سلیمان (ع) نیزبه علت ناامن بودن بغداد از مرزترکیه موطن خویش را به طرف ایران ترک و به کوه سیاه((قره داغ)) پناه برده و دران طایفه ای از طوایف دشت مغان با مردمان ساکن آن به زندگانی عرفانه خویش تداوم بخشیده پس از گذشت مدتی وابستگان ماموران خلیفه حاکم از محل حضرت مطلع و پس از شناسائی و یافت حضرت نا جوان مردانه و بی رحمانه با ایشان درگیرشدند که مدتی حضرت سید سلیمان(ع)بازهم در اثر آزار و شکنجه ماموران خلیفه ی عباسی باپای زخمی و خون آلود شبانه از دست آنان فرار و پس از پیمودن راه طولانی به منظل خانمی بنام فخری که از بستگان امرای منطقه بوده و در شهر فخرآباد فعلی سکونت داشته پناه میبرد که خانم فخری با پزیرایی وی مدتی نیز جان اورا ازدست ظالمان و ماموران در امان نگه می دارد. بواسطه ی تعلق و وابستگی خام فخری به امرای منطقه در مدت اقات حضرت سید سلیمان(ع) و تا زمانی که آن زن در قید حیاط بوده کسی جرات نداشته ایشان را مورد شکنجه و آزار و ازیت قراردهد.در شجره نامه ی حضرت سید سلیمان(ع) از تاریخ وفات او هیچ اطلاعی در دست نیست. اما احتمال قوی در اواخر نیمه ی اول قرن پنجم وفات یافته و در فخرآباد به خاک سپرده شده است

حسين بن موسى الكاظم عليهما السلام از جمله امام زادگانى است كه مورخّان او را از فرزندانِ بلافصل امام كاظم (ع) دانسته اند و به گفته ايشان، از مقام بلندى برخوردار بوده است
از امام جواد (ع) سئوال شد، كدام يك از عموهايتان نسبت به شما بهتررفتار كردند؟ فرمود: حسين. حضرت امام رضا (ع) فرمود: به خدا سوگند، فرزندم جواد درست گفته است؛ زيرا حسين نسبت به او خوش رفتارترين افراد بود
ازحالات و زندگى نامه امام زاده حسين در كتابهاى انساب و تراجم موجود ذكر چندانى نشده و اطلاعاتى كافى در دست نيست، اما بر پايه تحليلى كه از رونوشت نامه منسوب به امام ابوالحسن الرضا (ع) به عمل آمده، تاريخ ولادتِ اين امام زاده ، اواخر قرن دوم يعنى حدود سال 178 هـ. ق بوده است. نامه يادشده، متنى است كه حضرت امام رضا (ع) آن را در شأن برادرش حسين بن موسى به والى طبس نوشته اند، و تاريخ نگارش آن و محاسبه سنِِّ حسين در هنگام مفقود شدن كه در متن به آن اشاره شده و مدّت زمانى كه متوارى بوده و مخفيانه به سر برده است، تاريخ ولادتِ او را روشن مى سازد. ظاهراً حسين از آخرين فرزندان موسى بن جعفر(ع) و دوران كودكى و نوجوانى وى مصادف با ايام حكومتِ ننگين هارون الرشيد و تاخت و تازهاى او بوده است
در آن زمان ( اواخر قرن دوم هجرى ) كه فرزندان على (ع) و شيعيان، سخت تحت تعقيبِ عمّالِ عباسى بودند، حسين بن موسى ، با آن كه نوجوانى بيش نبود، از ظلم و ستم خلفا امان نداشت، و همراهِ ديگر فرزندانِ موسى بن جعفر (ع) مدّتها متوارى بود و پنهان مى زيست
حضرت امام رضا (ع) ، همين كه اطلاع يافتند حسين به جانب خراسان ( طبس ) آمده براى آگاه كردنِِ عامر بن زروامهر ( والى طبس ) كه مورد اعتمادِ آن حضرت بود نامه اى به وى نوشتند، تا او را از ورودِ آن امام زاده آگاه سازند كه مراقب باشد تا گزندى به وى نرسد

نام مادر:ام احمد
برای مشاهده بقیه متن به ادامه مطلب مراجعه کنید

حضرت قاسم بن موسي الكاظم (ع)

يكي از اعضاي خاندان امام رضا عليه السلام، امامزاده قاسم - برادر امام رضا عليه السلام است كه به شوق ديدار برادر، پاي در ركاب كرده و به دنبال برادر به ايران آمد. ولي بعد از شهادت امام رضا عليه السلام، كه مأموران دستگاه بني عباس در جستجوي علويان رضوي، تجهيز مي شوند و جستجوهاي خانه به خانه شروع مي شود، حضرت قاسم عليه السلام، در كسوتي ناشناس، خود را به كوههاي قره داغ - واقع در ارسباران مي رساند. منطقه كوهستاني ارسباران در استان آذربايجان شرقي، به استناد وجود بقاع متبركه، يكي از پناهگاههاي سادات علوي بوده است. بدين ترتيب حضرت قاسم بن موسي كاظم عليه السلام روستا به روستا، طي مسير كرده و به روستاي اوتي كندي از روستاهاي تابعه شهرستان كليبر مي رسد و در خانه مردي به نام حاجي قره مهمان مي شود.

حاجي قره از شيعياني بود كه شيعه بودن خود را مخفي نگه مي داشت، اما از آنجايي كه مدام خبرهايي از مهاجرت سادات علوي مي شنيد، خود را هميشه براي پذيرايي از خاندان پيامبر آماده نگه مي داشت، و لذا براي اين كه بداند كدام يك از مهمانهايي كه به خانه او مي رسند از اهل بيت پيامبر (ص) مي باشند، اتاقي تميز و آماده، ولي قفل كرده، مهيا كرده بود كه مهمانانش را به آن اتاق راهنمايي مي كرد. وي نيت كرده بود كه هرگاه، مهمان او يك از امامزادگان باشد، قفل اتاق به قدرت امامت، به خودي خود باز خواهد شد!

لذا وقتي موقع تشريف فرمايي حضرت امامزاده قاسم بن موسي الكاظم عليه السلام قفل اتاق به خودي خود باز مي شود، «حاجي قره» با شادماني دست و صورت امامزاده را مي بوسد و با او عهد مي بندد كه تا پاي جان از امامزاده دفاع كند و هميشه در خدمتش بكوشد.

بعد از مدتي، مأموران حكومتي، از حضور امامزاده، مطلع شده و جهت دستگيري ايشان، وارد روستا مي شوند، در درگيري چند روزه اي كه بين امامزاده قاسم و خانواده حاجي قره از يك طرف و سربازان حكومتي از طرف ديگر،انجام مي گيرد، امامزاده قاسم به شهادت مي رسد و «حاجي قره» پيكر مطهر اورا به روستاي پيرلر - در 50 كيلومتري شهرستان كليبر - مي برد و در بالای
تپه اي دفن مي كند.

بنا به وصيت «حاجي قره» او را نيز بعد از مرگش، در كنار آرامگاه امامزاده دفن مي كند كه اكنون قبر او در حياط آرامگاه قرار گرفته است